Pelagio I | |||||
---|---|---|---|---|---|
556 (Gregorianu) - 3 marzu 561 (Gregorianu) ← Vigilio - Xuan III →
| |||||
Vida | |||||
Nacimientu | Roma, circa 505 | ||||
Muerte | Roma, 4 de marzu de 561[1] (55/56 años) | ||||
Estudios | |||||
Llingües falaes | llatín[2] | ||||
Oficiu | diplomáticu, sacerdote católicu, escritor | ||||
Llugares de trabayu | Roma | ||||
Creencies | |||||
Relixón | Ilesia Católica[3] | ||||
Pelagio I (circa 505, Roma – 4 de marzu de 561, Roma) foi'l papa nᵘ 60 de la Ilesia católica de 556 a 561.
Miembru d'una noble familia romana, el so padre, Giovanni, paez ser vicariu d'una de los dos diócesis civiles o distritos nos que taba estremada Italia.
En 536 acompañó al papa Agapito I a Constantinopla onde permanecería en calidá de nunciu papal.[4]
Tres el so regresu a Roma, y yá mientres el pontificáu del papa Vigilio, quedó como representante papal na ciudá cuando l'emperador bizantín Xustinianu I reclamó, en 545, la presencia papal en Constantinopla pa obligalo a aceptar la condena al nestorianismu que se faía nel edictu conocíu como "Los Tres Capítulos" en contra de lo que decretara'l Conceyu de Calcedonia celebráu en 451.
Nesta etapa como legáu papal en Roma, tuvo que faer frente al asediu del caudiellu y rei godu Totila, viéndose obligáu a apurrir la ciudá n'avientu de 546.
Pelagio foi unviáu a Constantinopla pol rei Totila cola misión d'alcordar una paz col emperador bizantín que Xustinianu refugó al comunicar al godu que nun lo reconocía como interlocutor al tar el so xeneral Belisario al mandu d'Italia.
En 553 Pelagio encabezó una cisma al oponese les Ilesies occidentales a la cesión que'l papa Vigilio fixo nel Segundu Conceyu de Constantinopla que se convocara p'acabar colos discutinios ente monofisitas y nestorianos y que l'edictu de "Los Tres Capítulos" alicara. El Papa al plegase a los deseos del emperador Xustinianu provocó'l refugu n'Occidente y provocó que diócesis como les de Milán y Rávena dixebrar de la Ilesia Romana.
Pelagio llegó a una reconciliación con Xustinianu quien lo designó como socesor de Vigilio cuando esti finara. N'efeutu, a la muerte de Vigilio, foi escoyíu papa, pero'l sofitu emprestáu na eleición por Xustinianu fizo que na so consagración nun cuntara cola participación de la mayoría de los obispos occidentales: de toa Italia, namái dos obispos y un presbíteru asistieron a la so consagración.[5] Anque Pelagio nun ratificó la condena de "Los Tres Capítulos" como'l so antecesor, caltendríen la cisma empecipiáu en 553 hasta l'añu 610.
Pelagio finó'l 4 de marzu de 561.